Het is de binnenkant die telt

​

Door de openingen van de vensters zie je het landschap. De andere beelden laten hun binnenkant zien.

Bij 'openingen en holtes' zoek ik de binnenkant. In de meeste gevallen laat ik de buitenkant van de steen zoveel mogelijk ongemoeid en ga 'naar binnen', om  de lagen met verschillende kleuren zichtbaar te maken en de aders die van richting veranderen. Ook de hardheid verandert naargelang  het materiaal van de insluiting.

Naar mijn mening maakt dit het werk interessanter. Net zoals bij ons mensen, bij het ouder worden, je een gezicht kunt 'lezen' en je je iets kunt voorstellen van de geschiedenis van deze persoon, van geluk, verdriet, lijden en blijdschap, zo zijn de stenen die ik gebruik mogelijk honderden miljoenen jaren geleden gevormd en hebben misschien wel net zo lang door het landschap gezworven.

​

Tijdens mijn reizen kijk ik. Ik zie en observeer landschappen. Ik hoor en  luister naar medereizigers en ik bewaar alle impressies. Op een dag komen die ervaringen, ogenschijnlijk uit het niets, naar boven en worden zichtbaar in mijn werk.

​

Met de 'vensters' laat ik me inspireren door het Spaanse landschap. Vanuit de auto en tijdens wandelingen zie ik regelmatig een kasteel, een vervallen kapelletje, een ruïne. Afhankelijk daarvan kies ik de steen die een bepaald karakter geeft. Marmer heeft vaak een religieuze uitstraling, kalksteen kan, ondanks de fossielen van schelpjes, toch een moderne indruk geven, terwijl zandsteen  eerder  een middeleeuws karakter heeft, vooral als het, geholpen door de schone lucht in Extremadura, in de loop van de tijd bedekt wordt met korstmossen.